مدتیست گوش چپم کیپ شده است و با خود می اندیشم که چقدر خوشبخت بودم وقتی هر دو گوشم شنوایی داشتند 

و یادم می اید چند هفته پیش هم که امتحان داشتم و به بچه بردارم نگاه میکردم توی دلم میگفتم که چقدر خوشبحالش است که امتحان ندارد!

اما تا گوش چپم باز شد و تا امتحانم تمام شد باز هم گفتم چقدر من بدختم که فلان چیز را ندارم!

فارغ از آنکه ان روز ها همه ارزویم این بود که گوشم باز شود و امتحانم تمام شود و دیگر هیچ!

پی نوشت ؛

خوشبختی یک حس درونیست نه اتفاق بیرونی :)